Wanneer ik vroeg op sta gaat het nooit echt van harte, en heb ik net overal effe langer de tijd voor nodig. Echter blijkt wanneer ik belachelijk vroeg op sta, alles op de automatische piloot gaat en ik binnen het half uur met trolley en al op het busstation van Narvik sta.

Op het station staat een oudere man met een koffer die bijna net zo groot is als zichzelf zodanig te klooien dat het lijkt opdat hij elk moment kan omvallen. Blijkbaar heb ik door eerst de koffer van de man, en daarna de man de bus in te helpen indruk gemaakt op de buschauffeur. Met een brede glimlach geeft hij mij de studentenkorting en een uitgebreide uitleg over hoe de reis naarBodø gaat verlopen. Kleine verassing, we gaan ook met de ferry vandaag!

De busrit van 7 uur langs de Kystriksveien, (de kustweg) was prachtig. Dwars tussen de bergen en langs het water blijven de uitzichten mooi. Buiten de bus is het ongeveer een graadje of 5, terwijl de temperatuur binnen van 23 graden er voor zorgt dat ik zeker de helft van de busreis heb zitten dommelen.

Eenmaal inBodø ziet het er niet al te best uit. Het bruisende havenstadje is wel erg rustig. Er is werkelijk waar helemaal niets open. Maar goed het is ook net rond lunchtijd dus misschien gaat alles hier dan wel dicht? Ik besluit richting het hostel te lopen in de hoop dat ik daar mijn bagage kwijt kan en misschien alvast wat kan schuilen tegen de regen die steeds harder begint te stromen. Na mijn dipdag van gisteren is de wereld weer positief en ben ik dolblij met een schoon en gratis toilet op het station en een aantal lockers. Beetje jammer alleen dat ik geen kleingeld heb en er nergens iemand te bekennen is om te wisselen.

Ik trek mijn blauwe regenponcho uit de tas ( Tja, wat zal ik eens zeggen het ziet er niet uit maar zorgt ervoor dat ik morgen niet strontverkouden of zelfs ziek ben), en sleep mijn trolley en rugzak doorBodø heen op zoek naar een warme, droge schuilplaats met het liefst koffie. Tijdens mijn zoektocht kom ik langs de Burger King. Zelfs die is dicht, net als de VVV. Nou dan weet je het wel. Voor de Burger King zit een echte backpacker met zijn laptop op schoot ook zijn tijd uit te zitten. Ik twijfel nog even om hem aan te spreken maar loop toch maar door.

Uiteindelijk vind ik een klein bistrootje met koffie en chocoladetaart waar ik rustig twee uurtjes in mijn dwarsligger heb kunnen lezen. Het compacte boekje wat in zelfs in de kontzak van je broek zou passen is niet alleen erg handig maar blijkt ook nog echt een aardig boek te zijn. Weerzin van Rene Appel is een prima boek om weg te lezen tijdens de vakantie.

Even na vieren check ik in bij het hostel en krijg ik te horen dat ik voorlopig de kamer nog voor mij alleen heb. Na mij komt de backpacker van de BK binnenlopen. Hij blijkt erg ver van huis, Australië, en zegt echt toe te zijn aan een warme douche en een goed bed. Na een korte babbel gaan we beiden de kamers verkennen en bedenk ik dat we vanavond misschien samen ergens wat kunnen gaan eten.

Omdat ik de kamer nu in ieder geval nog voor mezelf heb duik ik onder de douche en installeer me even later in de huiskamer om mijn haar wat te laten drogen. Na een tijde BBC World News te hebben gekeken en nog heb geblogt is mijn haar droog maar is er nog niemand te zien. Ik vertik het om weer een hele avond in een hotel/hostel door te brengen en loop met muts op de stad in.

Het is niet echt de avond om kieskeurig te zijn dus plof ik bij de eerste de beste tent die open is neer. Ik krijg een prima spot op een ruim bankje in de hoek waar ik met een lokaal biertje en een pastaschotel zowel mijn maag als de avond vul. Eigenlijk zit ik wel prima en lees tussen de gangen door in mijn dwarsligger totdat de vriendelijke serveerster uiteindelijk ook nog een dessert komt brengen. Je moet toch ergens het zonnetje vandaan halen niet?

Ik besluit de koffie in het hostel te gaan drinken. Wellicht is er nu al wat meer volk in de huiskamer. Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar om voor het koffiezetapparaat in gesprek te raken met de baliemedewerkster van het hostel waardoor ik vergeet mijn kopje onder het apparaat te zetten. Pas wanneer de dame een 'Oh no!' uitroept bedenk ik me dathet echt weer wat voor mij is. Kluns!

Wanneer uiteindelijk om 11 uur het hostel zijn deuren dicht gooit voor de avond besluit ik ook de huiskamer maar te verlaten. De hele avond heb ik verder niemand gezien. Mijn 4 persoons dormitory lijkt nog steeds alleen voor mij te zijn. Ik duik mijn bed in en bedenkt datBodø net zoals Oban in Schotland gewoon niet zo ' My cup of tea' is. De grote stad is toch meer mijn ding.

Spotify Soundtrack Dag 6