De eerste twee uur vannacht waren een hel. Elk moment heb je het idee je het smalle bed uitgeschud wordt, en wanneer de trein links of rechts een beetje overhelt dan glij je of met je voeten tegen de koude buitenwand van de trein, of met je hoofd tegen de muur. Languit in een stoel was misschien beter geweest.

Maar goed positief blijven. De hele nacht heb ik de luxe gehad dat ik de couchette voor mij alleen had. Geen gesnurk, gefluister of plaspauzes van anderen. Alleen Bjorn kwam gisteravond nog even op de deur kloppen om te laten weten dat het uitzicht vanuit de bistro toch echt beter was. Beleefd heb ik het aanbod afgeslagen, ik had nu wel genoeg gewauwel gehoord. Ik wist inmiddels precies wie hij was, waar hij vandaan kwam en wat hij deed, maar andersom had hij geen idee. Niet echt top gezelschap om nog twee uur mee door te brengen.

Wanneer ik deze morgen voor het eerst naar buiten kijk is het een uurtje of zeven en zijn we inBoden. Hier ligt nog flink wat sneeuw. Ik merk dat mijn lijf langzaam weer behoefte krijgt aan echt voedsel. Ik krijg het niet meer warm en mijn maag begint steeds meer te borrelen om te laten weten dat hij een Daim reep echt niet meer trekt als ontbijt.

In de bistro scoor ik een kop koffie en een vaag verpakt broodje en loop zogenaamd zonder Bjorn in de bistro te zien zitten weer terug naar mijn couchette. Ik ben gewoon niet zo een ochtendmens en moet eerst even rustig wakker worden. Ik trek het raampje open en terwijl de frisse lucht naar binnen suist en het geroezemoes op de gang langzaam toeneemt bedenk ik dat het best wel spannend was geweest zo een eerste keer in de nachttrein. Waar laat je al je bagage? Hoe gaat de deur op slot? Waar zijn al die plastic kaartjes met gaatjes voor? Hoe vouw je het bed open? Wat is er in de bistro te krijgen? Hoe zien de douche en het toilet er uit? Komen er nog andere medereizigers etc., etc... Jekunt er maar druk mee zijn :)

Om een uur of 11 komen we aan in Kiruana en nemen Bjorn en ik afscheid. Nu kan ik met een gerust hart de deur van de couchette weer open laten staan. Al snel maak ik een nieuwe vriend. Nieuwsgierig komt er een neus, vergezeld met twee blauwe ogen en blonde krullen het hoekje om kijken. Het kleine dondersteentje stapt na de eerste inspectie zonder enige terughoudendheid naar binnen en komt naast me zitten en begint lekker tegen me aan te brabbelen.

Wanneer ik hem weet wijs te maken dat ik hem niet versta gaan we over op een kennismaking in gebarentaal. Nadat we elkaars naam hebben herhaald schudden we elkaar de hand. Soam heeft net als ik slecht geslapen, maar is op en top vrolijk want hij is op weg naar pappa. Na een tijdje komt ma haar zoon beleefd weer ophalen maar kan niet voorkomen dat het ventje om het uur komt vertellen hoeveel uur het nog is naar zijn pappa, en nieuwsgierig wat dingen aanwijst en vragen probeert te stellen. Wat een schatje met zijn blauwe muts!

Na Kiruana begint het te regenen en lijkt de sneeuw steeds dikker te worden. Langzaam begin ik me af te vragen of ik toch ook niet mijn handschoenen nog in de trolley had moeten proppen. Eenmaal in Narvik blijkt het allemaal wel mee te vallen met de kou, echter werken de regen en het dorp Narvik niet echt heel erg positief op mijn humeur.

Narvik is eigenlijk net niets. Narvik heeft wel een winkelcentrum waar de jeugd met allemaal dezelfde muts rondhangt. Allemaal dezelfde muts, omdat er maar een winkel is in Narvik die mutsen verkoopt. En voor deze winkel speelt de hele jeugd van de jeugd zich af. Het werkt allemaal een beetje deprimerend. Na een rondje door Narvik besluit ik dat er echt niets te beleven valt. BIj de Spar haal ik een klein voorraadje boodschappen waarna ik me terugtrek op de kamer met een stokbrood en aardappelsalade.

Het schijnt dat je er elke vakantie wel een hebt (in Rome had ik daar echter geen last van) ' een dipdag'. En omdat je alleen op reis bent is er ook niemand om je daar uit te trekken dus kun je je er maar het beste aan toegeven. Dan heb je dat maar gehad, en ga je de goede dagen alleen maar meer van waarderen. Tijdens het aller-diepste dal kijk ik de film Due Date en daarna klim ik met de mooie mannen in Takers er weer een beetje bovenop. Ik ga maar lekker vroeg naar bed en omdat ik de afgelopen nacht toch ook al niet best geslapen heb maakt het niet uit dat het nog licht is. Op het moment dat mijn oor het kussen raakt ben ik weg.

Spotify Soundtrack Dag 5